Op 12 juli 2009 was het zover. Een tweede poging om de Engadin Radmarathon uit te rijden. De omstandigheden waren ideaal: droog en niet al te warm. Net als vorig jaar heb ik dezelfde taktiek gevolgd, rustig aan vooral met het oog op de laatste berg: Albulla Pass. De eerste lus verliep prima, rustig gereden zonder problemen. Vooral ook goed gedronken en bij de stops een broodje met kaas of zo. Al direct na de tunnel had ik prettig contact met een andere opvallende fiets: een tandem met hierop twee vrolijke fietsers: een Engelse jongen en een Canadees meisje met een rode vlecht en sproeten. Hen zou ik nog menigmaal tegenkomen.Ik had wel veel problemen met stoplichten voor wegwerkzaamheden en spoorwegen. Heb toch zeker meer dan 6 keer hiervoor meerdere minuten moeten wachten.
De Flüela was een heel pittige berg. Hier werd ik toch wel redelijk vaak ingehaald, waarbij ook moet worden bedacht dat ik vermoedelijk achter in het peleton hing. Bovenaan was men de Labe al aan het opruimen. De afdaling werd verstoord door een Mercedes die mij in het begin inhaalde, maar waar ik verder de hele afdaling achteraan heb gehangen. Toen nog een heel stuk relatief vlak tot aan de voet van de Albulla. Hier sprak ik een wat oudere heer die met een soort verlangen over de bezemwagen sprak. Die zou wel niet lang op zich laten wachten. Ik had genoeg gehoord en sprong weer op de fiets. De Albulla was zoals ik verwacht had: niet overal even steil, maar door de lengte en de meer dan 170 kilometer die we al in de benen hadden een hele kluif. Toen ik in Wiesen even aan het telefoneren was, haalde de tandem me in. Bovenop de Albulla Pass kwam ik hen weer tegen. Zij vertrokken luttele momenten voor mij. Het lukte me in de steile afdaling bij hen aan te haken maar omdat ze achter een auto hingen die we niet konden inhalen, kon ik hen niet passeren. Hun afdaaltechniek was verbluffend voor zo'n lang rijwiel. Ook scherpe haarspeldbochten werden met grote snelheid genomen. In het vlakke stuk naar Zernez reden we nog een tijdje samen, maar toen moest ik ze toch laten gaan. Bij de finish bleek dat ik iets minder dan een halve minuut langer had gereden dan de limiet, waar overigens niemand moeilijk over deed. Voor mij was wel duidelijk dat ik het bijna niet gehaald had door de CHR van M5. Het is een voortreffelijke ligfiets, maar in de bergen ben je toch flink in het nadeel en is een racefiets superieur.
