Engadin Radmarathon 12 juli 2009

Op 12 juli 2009 was het zover. Een tweede poging om de Engadin Radmarathon uit te rijden. De omstandigheden waren ideaal: droog en niet al te warm. Net als vorig jaar heb ik dezelfde taktiek gevolgd, rustig aan vooral met het oog op de laatste berg: Albulla Pass. De eerste lus verliep prima, rustig gereden zonder problemen. Vooral ook goed gedronken en bij de stops een broodje met kaas of zo. Al direct na de tunnel had ik prettig contact met een andere opvallende fiets: een tandem met hierop twee vrolijke fietsers: een Engelse jongen en een Canadees meisje met een rode vlecht en sproeten. Hen zou ik nog menigmaal tegenkomen.Ik had wel veel problemen met stoplichten voor wegwerkzaamheden en spoorwegen. Heb toch zeker meer dan 6 keer hiervoor meerdere minuten moeten wachten.
De Flüela was een heel pittige berg. Hier werd ik toch wel redelijk vaak ingehaald, waarbij ook moet worden bedacht dat ik vermoedelijk achter in het peleton hing. Bovenaan was men de Labe al aan het opruimen. De afdaling werd verstoord door een Mercedes die mij in het begin inhaalde, maar waar ik verder de hele afdaling achteraan heb gehangen. Toen nog een heel stuk relatief vlak tot aan de voet van de Albulla. Hier sprak ik een wat oudere heer die met een soort verlangen over de bezemwagen sprak. Die zou wel niet lang op zich laten wachten. Ik had genoeg gehoord en sprong weer op de fiets. De Albulla was zoals ik verwacht had: niet overal even steil, maar door de lengte en de meer dan 170 kilometer die we al in de benen hadden een hele kluif. Toen ik in Wiesen even aan het telefoneren was, haalde de tandem me in. Bovenop de Albulla Pass kwam ik hen weer tegen. Zij vertrokken luttele momenten voor mij. Het lukte me in de steile afdaling bij hen aan te haken maar omdat ze achter een auto hingen die we niet konden inhalen, kon ik hen niet passeren. Hun afdaaltechniek was verbluffend voor zo'n lang rijwiel. Ook scherpe haarspeldbochten werden met grote snelheid genomen. In het vlakke stuk naar Zernez reden we nog een tijdje samen, maar toen moest ik ze toch laten gaan. Bij de finish bleek dat ik iets minder dan een halve minuut langer had gereden dan de limiet, waar overigens niemand moeilijk over deed. Voor mij was wel duidelijk dat ik het bijna niet gehaald had door de CHR van M5. Het is een voortreffelijke ligfiets, maar in de bergen ben je toch flink in het nadeel en is een racefiets superieur.

Op de racefiets naar de Passo Gavia

Vorig jaar heb ik met de CHR M5 de Passo Gavia bedwongen. Dit jaar, vergezeld door mijn neef opnieuw, maar nu met de racefiets. Ook nu weer eerst met de trein naar Edolo en vervolgens eerst naar Ponte di Legno. Dan de Passo Gavia op. Meer dan 1900 hoogtemeters met een steigingspercentage tot 16%. Dit jaar was het veel gemakkelijker dan vorig jaar. De omstandigheden waren vergelijkbaar: mooi weer, dit jaar wellicht iets minder warm. Toch viel het me dit jaar veel gemakkelijker dan vorig jaar. Hooguit kan de temperatuur me vorig jaar parten hebben gespeeld. Maar zo langerzamerhand ben ik er toch van overtuigd geraakt dat ligfietsen niet erg geschikt zijn om lange beklimmingen mee te rijden.

Ongelukkig tochtje met Munzo

Op 21 mei maakte ik een tochtje met een vriend vanuit Tilburg naar Arnhem. Het begon al na enkele kilometers met gerammel van het achterspatbord. Een van de twee beugels waaraan de stangetjes zitten was gebroken. Dit was de tweede keer, een tijdje geleden had de andere het begeven. Ongeveer 25 kilometer verder ging ik onderuit op een onregelmatige klinkerweg. Wat bleek: ook het voorste bevestigingsbeugeltje had het begeven en het spatbord was naar voren geschoven en blokkeerde het achterwiel. Gevolg: een flinke schaafwond op het spatbord en mijn linker elleboog. Op de elleboog zag ik 's avonds ook nog een behoorlijke bloeduitstorting. We hebben het spatbordje gedemonteerd en in de tas gedaan.





Vlak bij Arnhem bleek ineens dat de SPD-klem van de rechter trapper was geraakt. Thuis alles goed geïnspecteerd. Het bleek dat de twee achterste bevestigingsboutjes eruit gerammeld zijn en het voorste schroefje had het begeven. Toen bleek ook dat de achterste boutjes van de linker pedaal eruit waren.

Tikkende Quest

Sinds enige tijd is er een hinderlijke tik hoorbaar van onder het zitje. Het heeft de frequentie van het trappen en als je de trappers stil houdt, hoor je het niet. Ik denk aan de ketting, maar kan het euvel niet vinden. Telefonisch contact met Velomobiel.nl: waarschijnlijk de ketting die tegen de kunststof kapjes tikt. Nog een keer uitgebreid gekeken, niets te zien. Kapje los gehaald. Tik nog steeds aanwezig. Op verschillende plekken de kettingbuizen ondersteund met zacht materiaal, dit biedt geen oplossing. Dus maar een afspraak gemaakt om naar Dronten te fietsen. Dat is dan gelijk een mooie trainingsronde.

Gelukkig kunnen de heren van Velomobiel.nl het ook niet gelijk vinden. Het is toch altijd een risico als je met zoiets aankomt. Waarschijnlijk zit het in de achteras, die wordt vervangen. Maar dat is het ook niet. Ook de cassette blijkt het niet te zijn. Alle schroeven van de ophanging worden aangedraaid. Uiteindelijk valt het oog op het kettinggeleidewieltje: het is een keramisch Terracycle kettingwieltje. Ik hoorde er voor het eerst van op de weblog van Wim Schermer. Na 1,5 uur werken was het probleem opgelost. Het hinderlijke getik is over, maar wat Wim stelde klopt wel: het gaf tussen het tikken door wel een veel stillere kettingloop.
Heren van Velomobiel.nl: bedankt voor de prima service.

Wat betreft de prestaties, die worden er waarschijnlijk niet door beïnvloed. Ik had nog een afspraak die middag en dus haast. Op de heenweg had ik al een flinke snelheid bereikt, maar ook op de terugweg haalde ik een gemiddelde van meer dan 34 km/u over 80 km. Niet slecht als je meetelt dat er nogal wat heuvels zitten in het traject Arnhem - Dronten.

Mogelijk komt Velomobiel.nl zelf met een betere versie van een geleidewieltje met tandwieltje.

Munzo in de bergen

Omdat ik voor een cursus naar Davos (CH) moest, was dit een mooie gelegenheid om de Munzo daar te proberen. Hoewel de Flüelapas halverwege was afgesloten ben ik het eerste stuk toch even opgefietst. Dat viel helemaal niet tegen. Natuurlijk was het wel duidelijk zwaarder dan met de M5 CHR en had ik daardoor een hogere hartslag. Maar je komt zo'n berg nog behoorlijk goed op ook al weegt de fiets 8 kg meer. Bergaf was de top 65 km/uur. Veel harder durfde ik niet omdat de weg nog nat was en er hier en daar nog sneeuw lag. De Munzo voelt heel stabiel bij die snelheid. Op sommige plekken stroomde het smeltwater in brede stromen over de weg. Het goede nieuws was dat ik dankzij de spatborden helemaal schoon beneden kwam, een beter resultaat dan ik had verwacht.

Nieuwe Quest

Sinds 16 maart is een nieuwe Quest in gebruik genomen. Dit keer een witte, nr. 306.
Met praktische verbeteringen zoals kettinggeleide, stoelophanging. Maar ook een remlicht en zeer elegante richtingaanwijzers. En een verstelbare koplamp. Verder fietst de Quest als vanouds. Toch leuk dat Velomobiel.nl zo blijft innoveren!

Carbon spatborden Munzo rammelvrij

De carbon spatborden van de Munzo functioneren volgens verwachting bij vies wegdek. Ik moet er nog een keer mee in de regen rijden. Maar er ontstaat wel een geweldig geraas als het wegdek niet zo glad is als een biljartlaken. Zelf wat ruw asfalt resoneert gevoelig door tot in de spatborden. Het aanbrengen van stukjes binnenband bij de bevestigingsboutjes lost het probleem niet op. En na enige tijd doet ook het voorspatbord in alle hevigheid mee.





Vandaag heb ik alles los gehaald. Ik had al wat roestvrijstalen boutjes en borgmoertjes in huis gehaald. Wat bleek? Het boutje op de linker poot van de voorvork om het stangetje naar het spatbord te bevestigen was er uit gerammeld.Ik had het los gedraaid en zonder borglijm weer ingedraaid. Verder bleek dat de voorste popnagel bij het achterspatbord niet goed strak zat. Hierdoor was er speling die met gerammel en gepiep gepaard ging. Dit popnageltje heb ik uitgeboord en vervangen door een elegant boutje en borgmoertje. Bijna even elegant als het popnageltje. Zie foto. Verder heb ik de bout en moer door de voorvork vervangen door een eleganter exemplaar dat met een inbussleutel kan worden aangedraaid. Aan de achterzijde zit nu een borgmoer. Omdat er hier kennelijk vocht bij was gekomen heb ik een stukje binnenband geknipt en tussen het ringetje en de voorvork gemonteerd om het goed af te sluiten. Nu zijn de spatborden vrijwel geheel rammelvrij. De boutjes in de voorvork en achtervork heb weer los gehaald en er een drupje borglijm op gedaan.

Tenslotte heb ik het spatlapje voor verlengd. Het komt nu net aan de grond als voor- en achterdeel van de Munzo uit elkaar gehaald zijn (zie foto). Maar het zit nu zo goed dat bij nat wegdek er vrijwel geen modder meer op het frame komt!

Carbon spatborden voor Munzo

Hoewel de vorige spatborden een hele verbetering waren, was er toch nog een flinke verbetering mogelijk. Naar mijn mening sloten de spatborden onvoldoende aan bij de wielen. Bovendien was het achterspatbord te hoog opgehangen. Bij Elvin Haak heb ik carbon spatborden besteld (plezierig overleg, vlotte service). Bram Smit heeft ze er voor mij opgezet. Het ziet er strak uit. Ik verwacht dat de werking nu beter zal zijn. Enkele details:

Als je naar links stuurt komt de ketting tegen het spatbord. Hier heeft Bram een stuk weggevijld en de opening opgevuld met een stukje kunststof. Hopelijk geeft dit voldoende ruimte om de bochten te maken en blijft het stukje kunststof zitten. De eerste indruk is gunstig.

Aan de onderkant van het voorspatbord zit een bijgeknipt spatlapje van Brompton. Omdat we van dit spatlapje aan de onderzijde een stukje hadden afgeknipt voor de opening in het spatbord bij de ketting, is het naar mijn smaak iets te kort. Waarschijnlijk komt hier nog een langer stukje aan. Het idee is dat je hiermee het spatbord wat langer maakt maar voorkomt dat je het carbon gedeelte beschadigt als je de fiets uit elkaar haalt en het voorstuk op de ondergrond laat steunen.

Aan de achterzijde is het spatbord zo bevestigd dat het achterdeel nog rechtop kan staan als het achterwiel verwijderd is. Hierbij rust het achterdeel net niet op het spatbord.

Het was nog een heel geknutsel, maar het resultaat mag er dan ook zijn dankzij het vakmanschap van Bram.

Verder is de bidonhouder bevestigd aan het zitje.

15 MM sleutel aan boord van Munzo

Als het voorwiel gedemonteerd moet worden, bijvoorbeeld bij een lekke band, heb je 15 mm sleutel nodig. Ik had een exemplaar gekocht, maar dit paste niet samen met het minipompje en de reserveband in het koffertje van het bagagerekje. Dus heb ik het steeksleutel gedeelte eraf gezaagd. Dit ging tot mijn verbazing nog verrassend gemakkelijk met een ijzerzaag. Even met de Dremel de scherpe kantjes eraf en klaar! Pompje en sleutel in een stukje handdoek en het gaat rammelvrij mee.

Als heer door het verkeer op een Munzo

Mijn onvolprezen buurvrouw heeft voor mij twee broekklemmen gemaakt van reflectiemateriaal en elastiek. Een enkel bandje ging al heel redelijk, maar een dubbel bandje zorgt ervoor dat ook de broek om het bovendeel van het onderbeen strak gespannen blijft.

Munzo aangepast

Na een paar honderd kilometer waren er nog wat opmerkingen en wensen ten aanzien van de Munzo. Hierover had ik erg plezierig contact met Bram Smit, die zeer geïnteresseerd was. Hij stelde voor om een heel nieuw voorstuk voor mij te maken. Dit werd op 23 januari 2009 gemonteerd.






Hier een overzicht van de nieuwe situatie. Een van de belangrijkste veranderingen is dat het balhoofd 4 cm naar voren is verplaatst zodat er meer ruimte kwam tussen het voorwiel en het frame. Bram had het balhoofd in eerste instantie zover mogelijk naar achteren geplaatst in verband met de stabiliteit. Maar omdat ik er ook met slecht weer mee wil rijden zonder helemaal vies te worden, is een volwaardig spatbord toch wel heel handig. Inmiddels ben ik weer de Posbank op geweest met een vochtig wegdek, maar de weg was niet kletsnat zoals tijdens of net na een regenbui. Ook bij 10% stijging is er geen enkel probleem. Het voorwiel slipt niet weg.





Bram heeft voor mij twee boutjes in de voorvork gemonteerd om een beugel aan het spatbord te maken. Hierdoor zit het spatbord veel steviger. De situatie is nog niet ideaal. Ik heb het spatbord verlengd door een stuk aan vast te plakken met 2-componentenlijm. Dit hecht goed, het ziet er nog niet helemaal mooi uit. Bovendien volgt het spatbord niet helemaal het wiel. Het verlengen van het spatbord is noodzakelijk omdat de voorvork eigenlijk achterstevoren zit. Hiervoor moet ik nog een beter spatbord en een betere beugel vinden.
Ook het achterspatbord is wat lager bevestigd en niet meer direct aan het gereedschapbakje. Het kan nu gemakkelijk losgetrokken worden om te verwijderen.




Een andere belangrijke verandering is het vervangen van het 65-tands tandwiel voor. In combinatie met de dualdrive is dit voor mij teveel. Ik gebruikte de derde versnelling van de naaf helemaal niet en had geen gunstig verzet voor steile hellingen. En die komen hier in de buurt van Arnhem nogal veel voor. Nu heeft hij een 52-tands tandwiel gemonteerd. Dit geeft voor mij een veel betere combinatie. De Holle Weg bij de Posbank (door mij geschat op minstens 8%) kom ik met moeite op met de tweede naafversnelling. Dit is vergelijkbaar met wat ik met de racefiets kan. En het steile stukje van de Zijpenberg (volgens mij zeker 10%) kon ik nu heel goed opkomen met het lichtste verzet. In de oude situatie ging het maar net, maar alleen omdat het relatief korte stukjes zijn. Ik heb het gevoel dat ik nu een lange helling van 6 a 7% zou moeten kunnen beklimmen.

Hierbij moet wel bedacht worden dat de fiets niet super licht is met 18,7 Kg. Je kunt ook stellen dat het gewicht nog meevalt, want dit is inclusief spatborden, verlichting, bagagedrager met bakje waarin pompje en ring/steeksleutel, tasje met bandenplakspullen, hoofdsteun, SRAM dualdrive en fantastische mechanische schijfrem.

Verder heeft Bram bij mij een nieuwe kraag gemonteerd om het laagste stuk van het voorste framedeel. Hierdoor zal er naar verwachting veel minder water komen in het verbindingsstuk tussen voorste en achterste framedeel. Het ziet er vind ik heel mooi uit, erg elegant.





Zelf had ik nog een klein fototasje liggen. Dit heb ik met een bandje bevestigd aan de hoofdsteun. In het zakje zitten de spullen voor het plakken van een band. Voor het gereedschap is er meer ruimte in het gereedschapbakje dat in de bagagedrager zit. In dit bakje heb ik een minipompje en een sleutel nr. 15 voor het loshalen van het voorwiel (hier zit geen snelspanner op). Stukje handdoek er omheen en het rammelt niet meer.





























Hoe bevalt het spatbord bij nat weer? Ik zelf bleef schoon, maar de fiets niet helemaal. Het spatbord kan niet te lang zijn omdat het anders op de grond komt als je de twee delen uit elkaar haalt. Het frame wordt nog iets vies, maar het water loopt niet in de verbinding tussen de twee framedelen. Dat is al een hele winst, net als het zelf schoon blijven. Op de foto met de stok zie je dat het logisch is dat het opspattend water net onder het spatbord door gaat. Hierbij moet worden opgemerkt dat het ook wel een hele lage fiets is. Juist hierdoor is hij lekker compact en ook goed mee te nemen in de trein (zoals ik nu heb ervaren in de tocht naar Bram in Naarden).

















Al met al heel wat verbeteringen die de Munzo een nog aantrekkelijker fiets maken dan hij al was. Bram bedankt voor deze geweldig service!