Fietsen naar Praag
Omdat de vakantie dit jaar laat valt, twijfel ik of ik met een gewone fiets of een ligfiets naar Praag zal gaan. Dat u het verhaal in dit blad leest, verraadt de keuze. Eenvoudig was die niet. De fietspaden in Duitsland zijn niet altijd verhard en mij is gebleken dat de racebandjes van de M5 CHR dan niet ideaal zijn. Ook is mijn gewone fiets voorzien van een rollerbrake, naafdynamo, spatborden en kettingkast, dus toch wat weersbestendiger dan een fijn besnaard racepaardje. Maar als ik vertrek is het weer prima, er ligt een stevig hoge drukgebied en ik zie ook flink op tegen zadelpijn en andere ongemakken. Bovendien verwacht ik meer kilometers per dag op een ligfiets te kunnen maken. Als uitgangspunt had ik de Praagroute van Bikeline in gedachten, maar dit is uitverkocht en pas weer in de loop van oktober beschikbaar. Ik had nog een boekje liggen van de R1 (Arnhem naar de Oder langs Berlijn. Die route kruist de Elbe-Radweg en hebben een stuk gemeen tussen Dessau en Lutherstadt-Wittenberg. Als je die combineert heb je nog niet eens zo'n gekke route. Het eerste deel komt nergens boven de 400 hoogtemeters en het tweede deel nergens boven de 300 meter boven ANP uit. Ik had al Radical tassen, dus de enige verdere voorbereiding is het afstellen van de remmen en versnelling, en het reinigen en smeren van de ketting.
Dinsdag 8 oktober 2013
Arnhem - Münster 164 km
Droog, licht bewolkt weer, windstil, ongeveer 18 graden
Het plan was om 8.30 te vertrekken. Dat werd 8.32, voor mij een persoonlijk record. Het was een goed begin met prachtig nazomer weer. Eerst bezoek ik vrienden in de buurt van Zutphen. Toen ik daarna over IJssel reed werd het me te warm en heb ik het jasje gewisseld voor een windbreker. De rest van de dag heb ik met blote armen gereden. Wat is Nederland toch mooi in de herfst. Het groen van de bladeren is dof geworden en in vele bomen ook al geel-bruinig of soms rood verkleurd. Een waaier aan geuren prikkelt de neus: de kruidige geuren van schimmels, maar verschillende mestgeuren. Er is geen zuchtje wind. Ideaal weer om te fietsen. Tegen 13 u bereik ik Groenlo. Na enig rondrijden en vragen een inwoner, blijkt mij dat er geen bank meer is gevestigd in het centrum van dit stadje. Alleen naast de Bruna kun je pinnen bij een ING-flappentap en een stuk buiten het centrum is een Rabobank. Op de Markt eet ik een voortreffelijke uitsmijter en om half twee ben ik al weer op weg. Na een kwartier kom ik erachter dat mijn GPS en de gemeente Groenlo tegen mij samenspannen. Door een wegomlegging moet ik omrijden en de GPS is mij behulpzaam om voor de derde keer op dezelfde plek te stranden. Gelukkig kan een inwoner mij weer op het juiste pad krijgen. Ik volg de borden naar Vreden - net over de grens bij Winterswijk - vandaar helpt mijn GPS me naar Münster.
Duitsland is toch een ander land dan Nederland. De geuren zijn er minder intens, behalve als je langs een veld met koolzaad rijdt (tweede oogst dit jaar?): dan komt je een heerlijke zoete lucht tegemoet. Het begint zo langzamerhand iets heuvelachtiger te worden en ik moet enkele heuvelkammen over.
De reis verloopt voorspoedig. Tegen half zes kom ik aan in Münster en het centrum is bijzonder levendig: kennelijk moeten de aankomende studenten zich bewijzen, her en der zijn groepjes intensief met elkaar bezig en worden opdrachten vervuld. Ik verlaat echter snel dit centrum van activiteit, hoe aantrekkelijk het er ook uitziet. Daarbij voelt de stad ook op dit uur nog weldadig warm aan. Overigens, Münster is eigenlijk zeer de moeite waard. Grotendeels vernield in de oorlog en vervolgens op een moderne manier met behoud van oude elementen herbouwd. Er is nog de Friedenssaal in het Ratshaus, waar in 1648 de Vrede van Münster is gesloten tussen Nederland en Spanje (in het boekje van Bikeline wordt gesproken over de 30-jarige oorlog!). Aan het dak van de Lambertikerk hangen nog de kooien waar de lijken van de aanvoerders van de Wederdopers werden opgeborgen na hun dood. Die sekte werd destijds geleid door een Nederlander! Ik kwam nog langs een prachtig groot slot net buiten het centrum en langs een stadspaleis in de binnenstad.
In het centrum van Münster pak ik het spoor op van de R1, de route van Calais naar St Petersburg. Via dit spoor zal ik naar Magdeburg rijden. Net buiten de stad zie ik een aantrekkelijk uitziend Landgasthof Pleistermuhle.
Binnen wordt ik ontvangen door buitenlanders, die overigens wel goed Duits spreken. Ze veinzen dat er nog maar 1 kamer vrij is en vragen 100 euro, maar als ik niet hap is het al snel 70 euro, inclusief ontbijt. De kamer ziet er voortreffelijk uit en er is ook gratig WI-Fi, dus ik neem hem. Om half zeven heb ik mijn fiets droog gestald en kan ik een verfrissende douche nemen. Het was een heerlijke dag. Ik heb vooral veel kilometers gemaakt en ook heel veel kilometers langs een drukke autoweg gereden. Aan de andere kant, ik had al een deel van de route gereden enkele weken geleden. En nu heb ik een stuk afgelegd dat in het routeboekje staat voor 210 km. Dat is toch winst, want bij de routes zoals de R1 uit een boekje van Bikeline is toch lastig om veel kilometers te maken: je moet heel goed opletten op de borden, je rijdt gemakkelijk verkeerd en je moet vaak afslaan. Dus veel vertragende momenten.
Uiteindelijk blijkt dat het hotel gewoon een Duits hotel is. Prima eten en ontbijt en goede Wi-Fi.
Woensdag 9 oktober
Münster - Heiligenkirchen 114 km
Begint met regen, verder grotendeels droog
Na een verkwikkende nachtrust en een voedzaam ontbijt sta ik om kwart over acht al klaar om te vertrekken. De eerste miezerregen doet zich al voelen als ik naar de fiets loop en als ik die buiten heb gezet, regent het al. Herinneringen dringen zich op naar mijn mislukte reisje richting Berlijn onlangs, toen het de tweede dag de gehele dag geregend heeft. Het regent echter slechts 1 a 2 dagen per jaar de gehele dag en daar ziet het nu niet naar uit. Ik ga dus nog even het hotel binnen en zie op buienradar dat het snel voorbij moet zijn. Iets na half negen ga ik op weg, aanvankelijk over matige maar mooie wegen. Het gaat redelijk. Na een uurtje gaat het jasje uit en rijd ik verder met blote armen. Rond elf uur stop ik voor koffie. Geen appeltaart of zoiets beschikbaar, dus neem ik maar Kaiserschmarren met een bolletje ijs. Ondertussen besluit ik weer van de geplande fietspaden af te wijken en een snellere route te nemen.
Het toch wel echt herfst. De bladeren vallen bij bosjes. Het is bewolkt, de zon laat zich niet zien vandaag.
Als ik rond half drie in de buurt van Detmold ben, begint het te regenen en net op tijd dient zich een tankstation aan. Hier eet een broodje en drink wat van die smerige Duitse chocolademelk. Als het droog is, stap ik weer op, maar al binnen tien minuten begint het te plenzen! En na nog tien minuten hoor ik een tikkend geluid achter mij. In de regen zie ik niet zo snel wat er aan de hand is, maar ik voel wel dat de band snel leegloopt. Het hotel dat 50 meter terug is, staat te koop. Gelukkig is er honderd meter verder terug nog een hotel. Ik kan er niet eten want het is Ruhetag, maar omdat het een Bike und Bett is kan ik mijn fiets wel stallen. Het hotel, Das Idyll, is bijzonder eenvoudig, maar er is wel Wi-Fi.
Nadat ik de spullen naar de kamer heb gebracht, probeer ik de fiets te repareren. Van de eigenaar van het hotel mag ik in de verwarmde garage werken. Het tikkend geluid kan verklaard worden door een spijker van 2 cm lang die in de band steekt. Plakken lukt niet, er zitten meerdere gaten in. Gelukkig heb ik een reserveband. Maar dan blijkt dat het ventiel hiervan te kort is voor mijn velg. De hotelier heeft een lijstje met fietsenmakers die op ongeveer 2 km afstand zitten. Dat blijkt voor de dichtstbijzijnde ongeveer vijf km te zijn en het is al na vijfen. Ik spoed mij onderweg en als al 2 km heb afgelegd, vraag ik mij af of de zaak nog wel open zal zijn in dit jaargetijde. En of ik niet verstandiger een taxi had kunnen nemen. Gelukkig is het droog en ik loop door. Ik ben nu in een gehucht waar ik alleen maar boerderijen en woningen zie. Geen winkels. Dan komt er een taxi aan die ook stopt als ik hem wenk. Vijf km met de fiets is maar even, met de auto zelfs bijzonder snel afgelegd, maar lopend kost je het je minstens 3 kwartier. Gelukkig is de fietsenmaker nog open en heeft hij de gewenste banden. Op de terugweg naar het hotel blijkt dat de taxichauffeur een vluchteling is uit Afghanistan. Hij is gevlucht voor de Taliban. Volgens hem worden die gefinancierd door de CIA. Ik dacht dat de Taliban leefden van de heroïne, maar dat gelooft mijn chauffeur niet. Terug in het hotel monteer ik het wiel weer en zoek ik een nieuwe snelle route naar het Oosten. De weersvoorspellingen voor de komende dagen zijn tamelijk beroerd. Het wordt veel kouder en de komende drie dagen zal er veel regen vallen. Dus kan ik maar beter de grote wegen volgen om toch nog wat afstand te maken. Voor de maaltijd kan ik kiezen tussen een afhaalpizzeria en shoarma. Het wordt een pizza.
Donderdag 10 oktober 2013
Heiligenkirchen - Goslar 160 km
Droog, maar koud
De voorspellingen liegen er niet om: vanochtend buien en vanmiddag flinke regen met onweer. Het ontbijt is snel klaar want het past goed bij een 'budgethotel'. Zelfs de Fransen zouden het beslist niet overdreven uitgebreid vinden. Het is droog, dus ik pak snel de spullen en de fiets. De achterband is nog hard. Nog snel even de voorrem van wat nieuwe olie voorzien en daar ga ik. Ik wil kilometers maken zolang het nog droog is. Ik heb mij voorgenomen om bij regen toch minstens 60 km af te leggen. De hele dag zijn er dreigende luchten. Ik hoop Holzminden aan de Weser te bereiken en heb gisteravond een route er naar toe gemaakt. Maar al na een uur blijkt dat routeplanner een eigen invulling heeft gegeven die mij niet zint. Alle punten waarlangs ik wil liggen weliswaar op de route, maar het toestel heeft er vele omwegen aan toegevoegd. Dus bekijk ik op de kaart van het GPS-toestel hoe ik het beste kan gaan en dat gaat heel goed. Rond half twaalf sta ik al aan de Weser en om er over te komen moet ik een pontje nemen.
Dat zijn Nederlandse prijzen: ik moet 1 euro betalen. Aan de overkant houd ik even een sanitaire stop en wordt prompt hierna aangesproken door een Duitse heer die verklaart dat hij 81 jaar oud is. Als ik dat ik twijfel trek is hij bereid zijn paspoort te laten zien, maar zo ver komt het niet. Hij heeft veel belangstelling voor mijn ligfiets en ik vertel er wat over. Gelukkig moet hij doorrijden om de pont te halen, anders had het me vermoedelijk een uur gekost. Daarna snel door, naar Bevern. Holzminden laat ik rechts liggen. Ik neem van hieruit weer de route uit het boekje. Inmiddels begin ik trek te krijgen. Koffie heb ik nog niet gedronken, maar de koffietijd is inmiddels al voorbij. Rond half een kom ik aan in Stadtoldendorf en daar ontdek ik al snel Konditorei Engelen. Hier combineer ik de koffie en de lunch. Na een half uurtje stap ik weer op en al snel vallen de eerste druppels. Ik ben niet ontevreden want ik heb al ruim tachtig km gereden. Als ik Einbeck haal, wordt het totaal ongeveer 100 km. Maar het zet niet door en na een kwartier doe ik de regenkleding weer uit: ondanks het koude weer wordt het toch te warm. Ondertussen denk ik al stiekem er aan Bad Garndersheim te halen. Daar aangekomen rond half vier, na 120 km, denk ik: kom laat ik maar doorgaan. Bad Gandersheim ziet er niet onaardig uit, maar is ook niet je dat. Dus verder gaat het, richting Goslar. Helaas zit het venijn weer in de staart. Ik kom langs prachtige wegen, maar ook de verschrikkelijkste van vandaag. Modderwegen, blubberpaden, drassige bospaden, kinderkopjes wisselen elkaar af. Hele stukken moet ik lopen. Uiteindelijk ben ik pas na zes uur in Goslar. Mijn handen zijn verkleumd. Rond vier uur werd het nog even warm toen de zon begon te schijnen. Daarna werd het ras kouder. Maar de Altstadt van Goslar is zeer de moeite waard. Kennelijk was de stad te klein om in WO II te bombarderen. Of het is weer in oude staat hersteld. Het ziet er bijzonder romantisch uit. Ik besluit mijzelf te trakteren op een luxe hotel: Kaiserworth.
Wie weet moet ik hier morgen ook blijven als het de hele dag regent. Het hotel en het restaurant zien er alleraardigst uit. In het restaurant zijn heel fraaie gewelven. En ik lig flink voor op het schema van 100 km per dag. Dus ...
Vrijdag 11 oktober 2013
Goslar - Blankenburg 60km
Vrijwel voortdurend regen en koud
Het hotel in Goslar is heerlijk, maar het internet is belabberd. Gisteravond zat ik in de hall samen met een andere gast. Af en toe ging het, maar regelmatig ook niet. Vanochtend moet ik mijn digitale ochtendkrant missen. En het doorsturen van mijn berichten lukte ook al niet. Verder is alles prima, vooral ook het ontbijt. Buiten miezert het, de straten zijn kletsnat. Vrij vlot verlaat ik de stad. Er staan veel onverharde fietspaden op het programma. Die ga ik vermijden en ik zoek wegen in de buurt van de route. Vermoedelijk gaat de route vooral door de dalen. Af en toe rijd ik fout. Zo kom ik bij de B6 en dat blijkt geen Bundesstrasse met fietspad, maar een snelweg. Dus moet ik via binnenwegen weer de route oppakken. Inmiddels regent het gewoon, weliswaar niet hard maar toch. Toch lukt het navigeren heel goed. Ik verlies uiteindelijk hooguit een paar kilometer. Maar het schiet niet op. In Ilsenburg drink ik een kop hete chocolademelk en trakteer ik mij op een Apfelstrudel. Ik krijg er spontaan slagroom en ijs bij en de strudel is lekker warm. Het is dan bijna elf uur en ik heb maar weinig meer dan 40 km gefietst.
Ergens vanochtend passeerde ik de grens van de oude DDR. Er stond een gedenkteken. Helaas regende het te hard om er een foto van te maken. In Blankenberg zit ik op de 60 km en ik zoek een hotel. De berichten waren dat het vanmiddag zou opklaren, maar ik zie er nog helemaal niets van. Het eerste hotel is gesloten, dat is prima want het ziet er miezerig uit. Enkele minuten kom ik langs een prima hotel. Een kamer kost 68 euro en dan krijg ik een reuze grote kamer met een keukentje, een zithoek en een hele grote badkamer. Ruim 3 a 4 keer zo groot als de kamer in Goslar, maar niet zo gezellig.
Zaterdag 12 oktober 2013
Blankenburg - Dessau Rosslau 114 km
Bewolkt, deels miezerregen
Vanochtend ging ik wat later van start dan gepland. Bij het ontbijt eerst de ochtendkrant gelezen en die is op zaterdag natuurlijk wat uitgebreider. Vervolgens de geplande route ingebracht in de GPS en daar nog wat mee gestoeid. Ik had nu vrij veel tussenpunten ingebracht en het is verbazingwekkend hoeveel omwegen het toestel toch weer weet te verzinnen. Iets voor negen zat ik op de fiets met een stralend zonnetje. Maar al na een kwartier verscheen er bewolking, hetgeen ik niet erg vond. Ik had besloten de fietspaden vandaag links te laten liggen en ik begon tegen de zon in te rijden. Dat kijkt niet fijn als de zon zo laag staat en dat geldt ook voor de automobilisten die mij moeten inhalen [en bij voorkeur niet overrijden]. De bewolking nam gestaag toe en rond half elf begon het te miezeren. Toch schoot het lekker op. Rond half twaalf was ik al in Güsten, een zeldzaam troosteloos gehucht. Alleen bij het plaatselijke hotel kon je een kop koffie krijgen en het hotel detoneerde in deze omgeving bepaald niet. Vervolgens snel verder, grotendeels tussen de auto's door. Soms was het druk op de weg, soms rustig. Slechts een enkele keer een bruikbaar fietspad. Onderweg kwam ik nog een Duitser tegen die met fiets op weg was van Kopenhagen naar Frankfurt. Tja, waar zo'n jongen zin in heeft.
Ondertussen doet zich geen fatsoenlijke gelegenheid voor om een lunch te gebruiken en dan ben ik plotseling nog maar 14 km van Dessau. Ik besluit daar te overnachten. Als ik bijna bij het gewenst hotel ben, begint het te regenen. Dat komt dus goed uit. Ik neem het duurste hotel van de stad, naast het Concertgebouw: Radison Blu Fürst Leopold Hotel Dessau. Het is een modern comfortabel hotel, redelijk gezellig. Niet zo gezellig als het hotel in Goslar, maar hier werkt het internet tenminste. Voor 3 uur ben ik op mijn kamer.
Daarna bestel ik een heerlijk bord aardappelsalade met lekkere worstjes en een groot glas Schöffenhofer weizenbier in de zithoek beneden. Het is tenslotte weekend. Het is bepaald niet ongezellig, niet te druk maar toch wel wat leven in de brouwerij. Dan ga ik genieten van het lezen van de NRC. Leve het internet.
Als ik aan het einde van de middag flappen wil tappen, regent het nog steeds stevig. Pas vlak voor het diner is het even droog. De maaltijd was bijzonder genoegelijk, waarbij ik als hoofdgerecht koos voor een traditioneel Duits recept: Sauerbraten met rode kool. Rode kool krijg je volgens mij in Nederland alleen maar in restaurant Trianon in Arnhem.
De weersvoorspelling zijn voor morgen en overmorgen gunstig. De komende dagen moet ik maar even stevig doortrappen.
Zondag 13 oktober 2013
Dessau Rosslau - Meißen 171 km
Droog, koud en deels zon
Het begint met een zonnetje. Om kwart over acht ben ik al op weg. Ik moet eerst de weg uit de stad vinden richting Wörlitz. Dat lukt redelijk goed. Eerst met een voetgangers- en fietsbrug de Elbe over en dan via een bos met veel joggers naar het platteland.
Met een boog kom ik op de goede bestemming en heb ik slechte fietspaden omzeild. Althans, dat dacht ik. Maar het valt tegen. Bij de geplande weg uit het boekje zitten toch nog onverharde wegen en als de weg wel verhard is, zijn er veel kinderkopjes. Die hebben ze in 2 maten: kleine regelmatige waar je nog op kunt fietsen en grote onregelmatige waarvan de fiets en mijn gebit bijkans uit elkaar rammelen. Dus wijk ik weer uit naar de doorgaande wegen die op deze zondagochtend in het begin nog rustig zijn. Het schiet lekker op en om half elf ben ik al bij Lutherstadt Wittenberg na 43 km. Ik vind het nog te vroeg voor koffie en rijd nog maar even door en laat de stad dus links liggen. Ook al was dit de plaats waar Martin Luther zijn stellingen, o.a. tegen de aflaatpraktijken, op de kerkdeur spijkerde. Dan kom ik langs prachtige fietspaden, deels langs de Elbe. Soms is het wegdek prima, dan weer redelijk, af en toe ook echt beroerd. Na 77 km moet ik met een pontje de Elbe over.
Ik ben al geruime tijd heel erg aan de koffie toe. Maar de kapitein - is dat de goede titel? - verklaarde in een vrijwel onverstaanbaar Duits, dat er in de ruime omgeving geen mogelijkheid is. In de richting waarin ik reed, had hij volkomen gelijk. Pas in Torgau, dus na 100 km was er een restaurantje open. Zelfs dat was moeilijk te vinden, het lag aan het plein bij het Rathaus. Hoewel ik het tot nu toe erg koud had gehad, en er inmiddels een wolkenband over was gedreven, zat ik nu in het zonnetje met blote armen op het terras. De andere gasten hielden hun winterjas aan. Na een Milchkaffee dacht ik dat een Schnitzel mit Brot wel een goed idee zou zijn. Het smaakte ook redelijk.
Toen ik het stadje verliet, voelde ik een prikkelend gevoel op mijn gezicht. IJskristallen in de polaire lucht? Ondanks een behoorlijke maaltijd, kondigde zich al na 15 km een hongerklop aan. Niet zo gek, want de maaltijd bestond vooral uit vet en eiwitten. Bij een tankstation heb ik toen maar een Snickers-ijsje gekocht en ook nog enkele meeneem Snickers. Daar was nog een vriendelijke Duitser die belangstelling voor de fiets had. Hij vroeg wat hij kostte, maar toen ik riposteerde wat hij ervoor over had, haakte hij af. Ik vertelde dat de fiets van carbon was, waarop hij zei: ze maken toch maar van alles tegenwoordig.
Vandaar verder, vooral over de doorgaande wegen. Het laatste stuk naar Meißen vooral langs prima fietspaden op enkele meters van de Elbe. Overigens worden die bij afslagen en andere punten van belang weer bedekt met kinderkopjes.
Om half vijf krijg ik een lekke band, dit keer de voorband. Een stuk ijzer is erin binnen gedrongen. Na een half uurtje is het geklaard, maar heb ik pikzwarte handen van het remstof. Het fietspad langs de Elbe is een populaire plaats om te wandelen. Ik maak kennelijk een zelfredzame indruk, niemand vraagt of het gaat.
In Meißen zijn veel overnachtingsmogelijkheden, dus dat leek me goed einddoel voor vandaag. Vlak voor ik stad inrijd, ongeveer 6 uur n.m., kijk ik even in het boekje en het Hotel Burgkeller aan de Domplatz lijkt me wel wat. De Dom ligt echter op een hoog punt, ik moet dus even omrijden. Ondertussen zie ik wel een soort treintje naar boven gaan, maar rijd gewoon stoer om. Ik kom gemakkelijk op de goede hoogte, maar verder fietsen is onmogelijk met heel grote en onregelmatige kinderkoppen. Dus het laatste stuk loop ik. Als ik bij het Romatikhotel Burgkeller kom, is het helemaal vol. Ze hebben maar 10 kamers. Jammer, want het ziet er erg goed uit daar bij de Dom en de oude stadspoort. Echt een plaats om te onthouden. Dan maar weer helemaal naar beneden. Dan blijkt het treintje een soort lift te zijn zonder aparte vertrektijden en met zelfbediening.
De fiets past erin en zo ben ik snel weer beneden. Toen op weg naar de Marktplatz waar ik een hotel vond. Inmiddels is het bijna 7 uur, ze hebben een kamer en mijn fiets mag binnen staan, dus het ontbreken van Wi-Fi is geen breekpunt. Na een verkwikkende douche ga ik naar een restaurant op de markt. Prima eten en serveersters met goed gevulde dirndels, waarbij de ene een aandachttrekkende ster heeft laten tatoeëren op haar linker boezem. Jammer genoeg wordt de rechter ontsiert door een pleister.
Voor morgen wordt weer mooi najaarsweer voorspeld, maar daarna is het weer pet. Het is nog ongeveer 250 km naar Praag. Dus morgen moet ik nog maar een goede slag slaan. Dinsdag schijnt het echt beroerd te worden, de derde dag met regen dit jaar? Misschien dan maar een dagje niet fietsen. Het doel kan zijn Ústí of Litomerice. De terugreis had ik gedacht eerst van Praag naar Dresden met de trein. Dan Dresden zien en vervolgens van Dresden met de trein naar Arnhem.
>Maandag 14 oktober 2013
Meißen - Litomerice 144 km
Droog, voor een belangrijk deel zonnig
Vandaag heb ik bijna de hele dag de Elbe in het oog gehad. Om kwart over acht vertrokken. Het begon met prima fietspaden naar Dresden. Wel moet gezegd worden dat het niet erg opschoot, er zitten veel haakse bochten in en stukjes met kinderkopjes. Maar vrij vlot kwam ik in Dresden, waar ik een sanitaire stop hield en een warme chocolade dronk. Het valt me vanochtend weer op: de mensen zijn niet vriendelijk. Er zijn veel mensen op het fietspad, vooral veel wandelaars met hond of kind. Maar ook veel fietsers, waarvan ik er maar 2 herken als reizigers per fiets. Dat waren ook de enigen die terug groetten. Na 65 km kom ik in Königstein en ga het kleine stadje in omdat de maag gevuld wil worden. Op een pleintje zit Imbiss Connie, waar ik een broodje met Bratwurst neem in het zonnetje op het terras. Het is voorlopig de laatste Duitse maaltijd. Dat vult niet genoeg en denkend aan gisteren besluit ik ook nog wat koolhydraten te nemen. In een kar op het pleintje verkopen ze allerlei soorten koeken en minipizza's. Hier neem ik nog een stuk appeltaart. Heerlijk. Vervolgens moet ik met het pontje oversteken. Het valt me op dat het steeds duurder wordt. In Nederland is een normale prijs een euro of iets meer. Gisteren betaalde ik 1,50 euro en vandaag zelfs twee!
Aan de overkant begint het met een fietspad maar dan moet ik een heel stuk op de gewone weg. Ergens heb ik de afslag naar de rechter oever gemist. Als ik op 80 km zit passeer ik de Tjechische grens.
Ik fiets een heel stuk op de doorgaande autoweg, die overigens niet heel erg druk is. Zo kom ik in de eerste stad, Decin, waar ik vrij gemakkelijk doorheen fiets. Dan kom ik op een fietspad, een geweldig en nieuw fietspad. Af en toe kom ik weer op de gewone weg, maar er is heel veel en heel goed fietspad. Ik had me er gelet op de ervaringen in Slowakije niet veel van voorgesteld. Maar hier wordt ik echt vrolijk van de inspanningen die de Tjechen hebben geleverd. Ik had al in het boekje gelezen dat ze vorderingen maken met de Elbe-route. Dat betekent niet dat er geen verrassingen zijn. Soms is de bewegwijzering niet helemaal duidelijk, maar dan helpt de GPS me: bij het kopen van het boekje krijg je een code waarmee je de route in je toestel kunt zetten als track. De juiste weg is met een paarse lijn aangegeven op het toestel. Als je daar niet meer opzit, zie je dat op het scherm. Heel handig. Verder zijn er diverse verrassingen, zoals dat je door een stroompje moet fietsen. Dat wordt aangegeven met 'Brod'. Soms zitten er ineens van die grote kinderkoppen tussen, maar dat was ik al in Duitsland gewend. Het grappigste was dat ik bij een stuk industrieterrein ineens een trapje op moest en vervolgens weer een trapje af en daarna door een heel nauw tunneltje moest. Maar hierna ging het weer over op fantastische fietspaden, vaak pal langs de Elbe.
Het doel vandaag was Litomerice, een wat grotere plaats waar ik hoop een redelijk hotel te vinden. De laatste vijf kilometer gaan deels over een zo verschrikkelijk slecht fietspad, dat ik bijna alle loftuitingen zou vergeten. Dit stuk is een paradijs voor veldrijders, maar de reiziger per ligfiets loopt er bijna op vast. Zo zout heb ik het zelfs niet in Duitsland gegeten, als scheelt het ook weer niet heel erg veel.
In Litomerice, vind ik hotel Roosevelt, gelegen aan de Rooseveltlaan (Rooseveltova). Dat klinkt weer vertrouwd Nederlands. Er hangt een wat typische etensgeur in het hotel, maar de kamer is prima, badkamer ook, de fiets kan in de garage en er is Wi-Fi.
Terwijl ik dit typ ben ik in afwachting van de maaltijd in het hotel en drink ik inmiddels mijn tweede Pilsner Urquel. Dat lijkt me een redelijk eerbetoon aan het volk der Tjechen, dat immers het 'pils' heeft uitgevonden (voor de kenners: bier van koude gisting of ondergisting).
Vervolgens een prima maaltijd met een soep van zwarte bonensoep en daarna een soort risotto met paddestoelen. Hiermee volg ik Sir Paul met zijn 'No meat on monday'. Alhoewel de Bratwurst van vanmiddag daar niet helemaal bij past.
De weerberichten zijn toch weer veranderd. Morgen blijft het droog, de regen komt daarna. Dus ga ik morgen proberen in Praag aan te komen.
Dinsdag15 oktober 2013
Litomerice - Praag 106 km
Droog, bewolkt
De weermannen zijn het niet met elkaar eens. Eergisteren werd voor vandaag regen voorspeld, gisteren dat het droog zou zijn. En nu zegt de ene weerman dat het eerst droog blijft en daarna gaat regenen. Een andere weerman zegt dat het de hele dag zal regenen. Kennelijk is het met weermannen net als met economen: de helft heeft gelijk, maar je weet nooit welke helft. Als ik wakker wordt is de weg nat, maar verder lijkt het droog. Het meisje van het hotel denkt ook aan regen voor vandaag. Toch waag ik het er maar op. Ik ben de straat nog niet op of het begint al te miezeren. Maar het zet niet door en ik begin om de doorgaande weg om een stuk onverhard fietspad te mijden. Het schiet lekker op.
Wat mij al de hele tijd, vooral in Tjechië opvalt is de doordringende lucht die er in de dorpjes hangt: volgens mij stoken ze nog steenkool!
Na ongeveer 30 km krijg ik weer een prachtig fietspad op maar 1 meter van de Elbe. Dit duurt ongeveer 15 km. Ook in Tsjechië zijn er vrij veel fietsers en wandelaars op de fietspaden. De mensen zijn hier opvallend veel vriendelijker dan in Oost-Duitsland. Daarna komen weer wat gewone fietspaden en dan een verrassing. Ik moet een riviertje oversteken en zie geen brug. Alleen 2 hele grote pijpen die hoog boven de Elbe liggen, zeker 4 meter. Er gaat een trap naar toe en ik klim naar boven. Inderdaad, je kunt er langs. Dus eerst de bepakking naar boven en daarna de fiets. Je zult maar met een elektrische fiets van 30 kg onderweg zijn! Na deze hindernis gaat het weer een tijd goed. Dan loop ik vast op een afgesloten weg. Toch maar proberen, het asfalt ziet er nog helemaal nieuw uit. Een stuk verder blijkt dat het nog aan het aanleggen zijn. Gelukkig kan ik er langs lopen. Vervolgens verder tot een voorstadje van Praag. Ik loop een steile berg op en wordt aangesproken door overjarige hippie en een gewone meneer, respectievelijk uit Californië en Canada. Ze zijn erg geïnteresseerd in de fiets. Is hij van plastic? [neen, van carbon] en waar zitten de trappers [helemaal vooraan]. Er is veel bewondering voor de tocht die ik in 8 dagen aflegde. Na een waarschuwing [voorzichtig, ze zijn geen fietsen gewend] ga ik verder. Aan de hand van de bewegwijzering zou het nog 7 km moeten zijn. Zes km verder is het ineens 4 km en nog 2 km verder is het 11 km. Toch rijd ik volgens de GPS richting Praag. In Praag moet ik eerst enkele bruggen over en dan in een park door een tunnel, maar die is wegens werkzaamheden gesloten. Een vriendelijke heer wijst me omstandig de weg, die ik al lang had gezien op de GPS. Na 5 minuten rijd ik weer verder, door een prachtig park. Ik zie opvallend veel vrouwen met een kinderwagen, onderweg langs de Elbe overigens ook. Het is inmiddels half twee geworden.
Ik kom over een brug het centrum in en het valt me gelijk op, wat een dure winkels: Cartier, Burberry's, Mont Blanc, Gucci, Hermès etc. Op een plein is een enorme mensenmassa rondom allerlei straatartiesten. Op een plein verder, het Oude Stadsplein, zit het toeristenbureau naast de beroemde klok met het prachtige uurwerk. De vorige keer dat ik het zag was het plein leeg en de huizen eromheen grijs. Dat was in 1981, voor de val van de muur. Nu was alles kleurrijk aan het hele plein en er stonden vele honderden mensen te wachten op het klokkenspel. Er is bijna geen doorkomen aan met de fiets. Zo druk als hier heb ik het in andere wereldsteden niet gezien. En allemaal toeristen die elkaar en de stad fotograferen.
Bij het toeristenbureau vraag ik om een hotel vlak bij het station. Een niet al te vriendelijke mevrouw zoekt via Booking.com en geeft wat advies. Ik weet nu in ieder geval waar ik ongeveer moet zoeken. Het is al tegen kwart voor vier als ik op mijn kamer ben. Ik heb de hele dag nog een koffie gehad en geen lunch. Dus eerst maar eens een Chinees hapje nemen in een restaurant onder het hotel.
Pas na 6 uur, als ik al een treinkaartje heb gekocht voor donderdag, begint het te regenen. Dus heb ik goed gegokt door toch te gaan fietsen vandaag.
Nabeschouwing
Ondanks enkele dagen slecht weer, heb ik toch nog behoorlijke afstanden kunnen maken. Als je graag rustig wilt fietsen over een uitgestippeld traject, zijn de routes van Bikeline ideaal. Maar op die routes door Duitsland is een ligfiets niet altijd handig en al helemaal niet als er racebandjes zijn gemonteerd. Voor de Donauroute geldt dit overigens niet, die kun je daarmee goed afleggen tot Bratislava en met wat meer moeite tot Boedapest. Daarna schijnt het veel moeilijker te worden. Brede banden hebben toch wel de voorkeur en zelfs voor een gewone fiets valt wat te zeggen. Maar de meeste mensen met dat soort fietsen leggen maar 60 tot 80 per dag af, zo vertelde een van de herbergiers. Om die redenen heb ik vrij vaak zelf ter plaatse een weg gezocht. Verder was het fietsen onder minder ideale omstandigheden toch wel een aanslag op het materiaal, dat steeds meer bijgeluiden produceerde en minder soepel werkte. Het fijngevoelige materiaal heeft natuurlijk wel af en toe wat onderhoud nodig.
Wat de GPS betreft, ik had de functie energiebesparing aan gezet. Na 15 seconden valt het beeld dan uit. Om het beeld weer te activeren moet je op mijn toestel een klein knopje indrukken en dat gaat niet handig met handschoenen aan. Achteraf bedacht ik pas dat ik de energiebesparing rustig uit had kunnen zetten en handschoenen aan had kunnen doen. Ik had ruim voldoende oplaadbare batterijen bij me. Inmiddels ben ik ervan overtuigd dat op een GPS een track vaak handiger is dan het maken van een route.
Mijn kleding was gemaakt van polyester, wat gemakkelijk droogt als je het hebt gewassen. Maar in het najaar heb wel een verwarmingsradiator op de kamer of badkamer nodig, anders is het de volgende dag niet droog.
Duitsland is toch een ander land dan Nederland. De geuren zijn er minder intens, behalve als je langs een veld met koolzaad rijdt (tweede oogst dit jaar?): dan komt je een heerlijke zoete lucht tegemoet. Het begint zo langzamerhand iets heuvelachtiger te worden en ik moet enkele heuvelkammen over.
De reis verloopt voorspoedig. Tegen half zes kom ik aan in Münster en het centrum is bijzonder levendig: kennelijk moeten de aankomende studenten zich bewijzen, her en der zijn groepjes intensief met elkaar bezig en worden opdrachten vervuld. Ik verlaat echter snel dit centrum van activiteit, hoe aantrekkelijk het er ook uitziet. Daarbij voelt de stad ook op dit uur nog weldadig warm aan. Overigens, Münster is eigenlijk zeer de moeite waard. Grotendeels vernield in de oorlog en vervolgens op een moderne manier met behoud van oude elementen herbouwd. Er is nog de Friedenssaal in het Ratshaus, waar in 1648 de Vrede van Münster is gesloten tussen Nederland en Spanje (in het boekje van Bikeline wordt gesproken over de 30-jarige oorlog!). Aan het dak van de Lambertikerk hangen nog de kooien waar de lijken van de aanvoerders van de Wederdopers werden opgeborgen na hun dood. Die sekte werd destijds geleid door een Nederlander! Ik kwam nog langs een prachtig groot slot net buiten het centrum en langs een stadspaleis in de binnenstad.
In het centrum van Münster pak ik het spoor op van de R1, de route van Calais naar St Petersburg. Via dit spoor zal ik naar Magdeburg rijden. Net buiten de stad zie ik een aantrekkelijk uitziend Landgasthof Pleistermuhle. 
Binnen wordt ik ontvangen door buitenlanders, die overigens wel goed Duits spreken. Ze veinzen dat er nog maar 1 kamer vrij is en vragen 100 euro, maar als ik niet hap is het al snel 70 euro, inclusief ontbijt. De kamer ziet er voortreffelijk uit en er is ook gratig WI-Fi, dus ik neem hem. Om half zeven heb ik mijn fiets droog gestald en kan ik een verfrissende douche nemen. Het was een heerlijke dag. Ik heb vooral veel kilometers gemaakt en ook heel veel kilometers langs een drukke autoweg gereden. Aan de andere kant, ik had al een deel van de route gereden enkele weken geleden. En nu heb ik een stuk afgelegd dat in het routeboekje staat voor 210 km. Dat is toch winst, want bij de routes zoals de R1 uit een boekje van Bikeline is toch lastig om veel kilometers te maken: je moet heel goed opletten op de borden, je rijdt gemakkelijk verkeerd en je moet vaak afslaan. Dus veel vertragende momenten.
Uiteindelijk blijkt dat het hotel gewoon een Duits hotel is. Prima eten en ontbijt en goede Wi-Fi.
Woensdag 9 oktober
Münster - Heiligenkirchen 114 km
Begint met regen, verder grotendeels droog
Na een verkwikkende nachtrust en een voedzaam ontbijt sta ik om kwart over acht al klaar om te vertrekken. De eerste miezerregen doet zich al voelen als ik naar de fiets loop en als ik die buiten heb gezet, regent het al. Herinneringen dringen zich op naar mijn mislukte reisje richting Berlijn onlangs, toen het de tweede dag de gehele dag geregend heeft. Het regent echter slechts 1 a 2 dagen per jaar de gehele dag en daar ziet het nu niet naar uit. Ik ga dus nog even het hotel binnen en zie op buienradar dat het snel voorbij moet zijn. Iets na half negen ga ik op weg, aanvankelijk over matige maar mooie wegen. Het gaat redelijk. Na een uurtje gaat het jasje uit en rijd ik verder met blote armen. Rond elf uur stop ik voor koffie. Geen appeltaart of zoiets beschikbaar, dus neem ik maar Kaiserschmarren met een bolletje ijs. Ondertussen besluit ik weer van de geplande fietspaden af te wijken en een snellere route te nemen.
Het toch wel echt herfst. De bladeren vallen bij bosjes. Het is bewolkt, de zon laat zich niet zien vandaag.
Als ik rond half drie in de buurt van Detmold ben, begint het te regenen en net op tijd dient zich een tankstation aan. Hier eet een broodje en drink wat van die smerige Duitse chocolademelk. Als het droog is, stap ik weer op, maar al binnen tien minuten begint het te plenzen! En na nog tien minuten hoor ik een tikkend geluid achter mij. In de regen zie ik niet zo snel wat er aan de hand is, maar ik voel wel dat de band snel leegloopt. Het hotel dat 50 meter terug is, staat te koop. Gelukkig is er honderd meter verder terug nog een hotel. Ik kan er niet eten want het is Ruhetag, maar omdat het een Bike und Bett is kan ik mijn fiets wel stallen. Het hotel, Das Idyll, is bijzonder eenvoudig, maar er is wel Wi-Fi.
Nadat ik de spullen naar de kamer heb gebracht, probeer ik de fiets te repareren. Van de eigenaar van het hotel mag ik in de verwarmde garage werken. Het tikkend geluid kan verklaard worden door een spijker van 2 cm lang die in de band steekt. Plakken lukt niet, er zitten meerdere gaten in. Gelukkig heb ik een reserveband. Maar dan blijkt dat het ventiel hiervan te kort is voor mijn velg. De hotelier heeft een lijstje met fietsenmakers die op ongeveer 2 km afstand zitten. Dat blijkt voor de dichtstbijzijnde ongeveer vijf km te zijn en het is al na vijfen. Ik spoed mij onderweg en als al 2 km heb afgelegd, vraag ik mij af of de zaak nog wel open zal zijn in dit jaargetijde. En of ik niet verstandiger een taxi had kunnen nemen. Gelukkig is het droog en ik loop door. Ik ben nu in een gehucht waar ik alleen maar boerderijen en woningen zie. Geen winkels. Dan komt er een taxi aan die ook stopt als ik hem wenk. Vijf km met de fiets is maar even, met de auto zelfs bijzonder snel afgelegd, maar lopend kost je het je minstens 3 kwartier. Gelukkig is de fietsenmaker nog open en heeft hij de gewenste banden. Op de terugweg naar het hotel blijkt dat de taxichauffeur een vluchteling is uit Afghanistan. Hij is gevlucht voor de Taliban. Volgens hem worden die gefinancierd door de CIA. Ik dacht dat de Taliban leefden van de heroïne, maar dat gelooft mijn chauffeur niet. Terug in het hotel monteer ik het wiel weer en zoek ik een nieuwe snelle route naar het Oosten. De weersvoorspellingen voor de komende dagen zijn tamelijk beroerd. Het wordt veel kouder en de komende drie dagen zal er veel regen vallen. Dus kan ik maar beter de grote wegen volgen om toch nog wat afstand te maken. Voor de maaltijd kan ik kiezen tussen een afhaalpizzeria en shoarma. Het wordt een pizza.
Donderdag 10 oktober 2013
Heiligenkirchen - Goslar 160 km
Droog, maar koud
De voorspellingen liegen er niet om: vanochtend buien en vanmiddag flinke regen met onweer. Het ontbijt is snel klaar want het past goed bij een 'budgethotel'. Zelfs de Fransen zouden het beslist niet overdreven uitgebreid vinden. Het is droog, dus ik pak snel de spullen en de fiets. De achterband is nog hard. Nog snel even de voorrem van wat nieuwe olie voorzien en daar ga ik. Ik wil kilometers maken zolang het nog droog is. Ik heb mij voorgenomen om bij regen toch minstens 60 km af te leggen. De hele dag zijn er dreigende luchten. Ik hoop Holzminden aan de Weser te bereiken en heb gisteravond een route er naar toe gemaakt. Maar al na een uur blijkt dat routeplanner een eigen invulling heeft gegeven die mij niet zint. Alle punten waarlangs ik wil liggen weliswaar op de route, maar het toestel heeft er vele omwegen aan toegevoegd. Dus bekijk ik op de kaart van het GPS-toestel hoe ik het beste kan gaan en dat gaat heel goed. Rond half twaalf sta ik al aan de Weser en om er over te komen moet ik een pontje nemen.
Dat zijn Nederlandse prijzen: ik moet 1 euro betalen. Aan de overkant houd ik even een sanitaire stop en wordt prompt hierna aangesproken door een Duitse heer die verklaart dat hij 81 jaar oud is. Als ik dat ik twijfel trek is hij bereid zijn paspoort te laten zien, maar zo ver komt het niet. Hij heeft veel belangstelling voor mijn ligfiets en ik vertel er wat over. Gelukkig moet hij doorrijden om de pont te halen, anders had het me vermoedelijk een uur gekost. Daarna snel door, naar Bevern. Holzminden laat ik rechts liggen. Ik neem van hieruit weer de route uit het boekje. Inmiddels begin ik trek te krijgen. Koffie heb ik nog niet gedronken, maar de koffietijd is inmiddels al voorbij. Rond half een kom ik aan in Stadtoldendorf en daar ontdek ik al snel Konditorei Engelen. Hier combineer ik de koffie en de lunch. Na een half uurtje stap ik weer op en al snel vallen de eerste druppels. Ik ben niet ontevreden want ik heb al ruim tachtig km gereden. Als ik Einbeck haal, wordt het totaal ongeveer 100 km. Maar het zet niet door en na een kwartier doe ik de regenkleding weer uit: ondanks het koude weer wordt het toch te warm. Ondertussen denk ik al stiekem er aan Bad Garndersheim te halen. Daar aangekomen rond half vier, na 120 km, denk ik: kom laat ik maar doorgaan. Bad Gandersheim ziet er niet onaardig uit, maar is ook niet je dat. Dus verder gaat het, richting Goslar. Helaas zit het venijn weer in de staart. Ik kom langs prachtige wegen, maar ook de verschrikkelijkste van vandaag. Modderwegen, blubberpaden, drassige bospaden, kinderkopjes wisselen elkaar af. Hele stukken moet ik lopen. Uiteindelijk ben ik pas na zes uur in Goslar. Mijn handen zijn verkleumd. Rond vier uur werd het nog even warm toen de zon begon te schijnen. Daarna werd het ras kouder. Maar de Altstadt van Goslar is zeer de moeite waard. Kennelijk was de stad te klein om in WO II te bombarderen. Of het is weer in oude staat hersteld. Het ziet er bijzonder romantisch uit. Ik besluit mijzelf te trakteren op een luxe hotel: Kaiserworth.
Wie weet moet ik hier morgen ook blijven als het de hele dag regent. Het hotel en het restaurant zien er alleraardigst uit. In het restaurant zijn heel fraaie gewelven. En ik lig flink voor op het schema van 100 km per dag. Dus ...
Vrijdag 11 oktober 2013
Goslar - Blankenburg 60km
Vrijwel voortdurend regen en koud
Het hotel in Goslar is heerlijk, maar het internet is belabberd. Gisteravond zat ik in de hall samen met een andere gast. Af en toe ging het, maar regelmatig ook niet. Vanochtend moet ik mijn digitale ochtendkrant missen. En het doorsturen van mijn berichten lukte ook al niet. Verder is alles prima, vooral ook het ontbijt. Buiten miezert het, de straten zijn kletsnat. Vrij vlot verlaat ik de stad. Er staan veel onverharde fietspaden op het programma. Die ga ik vermijden en ik zoek wegen in de buurt van de route. Vermoedelijk gaat de route vooral door de dalen. Af en toe rijd ik fout. Zo kom ik bij de B6 en dat blijkt geen Bundesstrasse met fietspad, maar een snelweg. Dus moet ik via binnenwegen weer de route oppakken. Inmiddels regent het gewoon, weliswaar niet hard maar toch. Toch lukt het navigeren heel goed. Ik verlies uiteindelijk hooguit een paar kilometer. Maar het schiet niet op. In Ilsenburg drink ik een kop hete chocolademelk en trakteer ik mij op een Apfelstrudel. Ik krijg er spontaan slagroom en ijs bij en de strudel is lekker warm. Het is dan bijna elf uur en ik heb maar weinig meer dan 40 km gefietst.
Ergens vanochtend passeerde ik de grens van de oude DDR. Er stond een gedenkteken. Helaas regende het te hard om er een foto van te maken. In Blankenberg zit ik op de 60 km en ik zoek een hotel. De berichten waren dat het vanmiddag zou opklaren, maar ik zie er nog helemaal niets van. Het eerste hotel is gesloten, dat is prima want het ziet er miezerig uit. Enkele minuten kom ik langs een prima hotel. Een kamer kost 68 euro en dan krijg ik een reuze grote kamer met een keukentje, een zithoek en een hele grote badkamer. Ruim 3 a 4 keer zo groot als de kamer in Goslar, maar niet zo gezellig.
Zaterdag 12 oktober 2013
Blankenburg - Dessau Rosslau 114 km
Bewolkt, deels miezerregen
Vanochtend ging ik wat later van start dan gepland. Bij het ontbijt eerst de ochtendkrant gelezen en die is op zaterdag natuurlijk wat uitgebreider. Vervolgens de geplande route ingebracht in de GPS en daar nog wat mee gestoeid. Ik had nu vrij veel tussenpunten ingebracht en het is verbazingwekkend hoeveel omwegen het toestel toch weer weet te verzinnen. Iets voor negen zat ik op de fiets met een stralend zonnetje. Maar al na een kwartier verscheen er bewolking, hetgeen ik niet erg vond. Ik had besloten de fietspaden vandaag links te laten liggen en ik begon tegen de zon in te rijden. Dat kijkt niet fijn als de zon zo laag staat en dat geldt ook voor de automobilisten die mij moeten inhalen [en bij voorkeur niet overrijden]. De bewolking nam gestaag toe en rond half elf begon het te miezeren. Toch schoot het lekker op. Rond half twaalf was ik al in Güsten, een zeldzaam troosteloos gehucht. Alleen bij het plaatselijke hotel kon je een kop koffie krijgen en het hotel detoneerde in deze omgeving bepaald niet. Vervolgens snel verder, grotendeels tussen de auto's door. Soms was het druk op de weg, soms rustig. Slechts een enkele keer een bruikbaar fietspad. Onderweg kwam ik nog een Duitser tegen die met fiets op weg was van Kopenhagen naar Frankfurt. Tja, waar zo'n jongen zin in heeft.
Ondertussen doet zich geen fatsoenlijke gelegenheid voor om een lunch te gebruiken en dan ben ik plotseling nog maar 14 km van Dessau. Ik besluit daar te overnachten. Als ik bijna bij het gewenst hotel ben, begint het te regenen. Dat komt dus goed uit. Ik neem het duurste hotel van de stad, naast het Concertgebouw: Radison Blu Fürst Leopold Hotel Dessau. Het is een modern comfortabel hotel, redelijk gezellig. Niet zo gezellig als het hotel in Goslar, maar hier werkt het internet tenminste. Voor 3 uur ben ik op mijn kamer.
Daarna bestel ik een heerlijk bord aardappelsalade met lekkere worstjes en een groot glas Schöffenhofer weizenbier in de zithoek beneden. Het is tenslotte weekend. Het is bepaald niet ongezellig, niet te druk maar toch wel wat leven in de brouwerij. Dan ga ik genieten van het lezen van de NRC. Leve het internet.
Als ik aan het einde van de middag flappen wil tappen, regent het nog steeds stevig. Pas vlak voor het diner is het even droog. De maaltijd was bijzonder genoegelijk, waarbij ik als hoofdgerecht koos voor een traditioneel Duits recept: Sauerbraten met rode kool. Rode kool krijg je volgens mij in Nederland alleen maar in restaurant Trianon in Arnhem.
De weersvoorspelling zijn voor morgen en overmorgen gunstig. De komende dagen moet ik maar even stevig doortrappen.
Zondag 13 oktober 2013
Dessau Rosslau - Meißen 171 km
Droog, koud en deels zon
Het begint met een zonnetje. Om kwart over acht ben ik al op weg. Ik moet eerst de weg uit de stad vinden richting Wörlitz. Dat lukt redelijk goed. Eerst met een voetgangers- en fietsbrug de Elbe over en dan via een bos met veel joggers naar het platteland.
Met een boog kom ik op de goede bestemming en heb ik slechte fietspaden omzeild. Althans, dat dacht ik. Maar het valt tegen. Bij de geplande weg uit het boekje zitten toch nog onverharde wegen en als de weg wel verhard is, zijn er veel kinderkopjes. Die hebben ze in 2 maten: kleine regelmatige waar je nog op kunt fietsen en grote onregelmatige waarvan de fiets en mijn gebit bijkans uit elkaar rammelen. Dus wijk ik weer uit naar de doorgaande wegen die op deze zondagochtend in het begin nog rustig zijn. Het schiet lekker op en om half elf ben ik al bij Lutherstadt Wittenberg na 43 km. Ik vind het nog te vroeg voor koffie en rijd nog maar even door en laat de stad dus links liggen. Ook al was dit de plaats waar Martin Luther zijn stellingen, o.a. tegen de aflaatpraktijken, op de kerkdeur spijkerde. Dan kom ik langs prachtige fietspaden, deels langs de Elbe. Soms is het wegdek prima, dan weer redelijk, af en toe ook echt beroerd. Na 77 km moet ik met een pontje de Elbe over.
Ik ben al geruime tijd heel erg aan de koffie toe. Maar de kapitein - is dat de goede titel? - verklaarde in een vrijwel onverstaanbaar Duits, dat er in de ruime omgeving geen mogelijkheid is. In de richting waarin ik reed, had hij volkomen gelijk. Pas in Torgau, dus na 100 km was er een restaurantje open. Zelfs dat was moeilijk te vinden, het lag aan het plein bij het Rathaus. Hoewel ik het tot nu toe erg koud had gehad, en er inmiddels een wolkenband over was gedreven, zat ik nu in het zonnetje met blote armen op het terras. De andere gasten hielden hun winterjas aan. Na een Milchkaffee dacht ik dat een Schnitzel mit Brot wel een goed idee zou zijn. Het smaakte ook redelijk.
Toen ik het stadje verliet, voelde ik een prikkelend gevoel op mijn gezicht. IJskristallen in de polaire lucht? Ondanks een behoorlijke maaltijd, kondigde zich al na 15 km een hongerklop aan. Niet zo gek, want de maaltijd bestond vooral uit vet en eiwitten. Bij een tankstation heb ik toen maar een Snickers-ijsje gekocht en ook nog enkele meeneem Snickers. Daar was nog een vriendelijke Duitser die belangstelling voor de fiets had. Hij vroeg wat hij kostte, maar toen ik riposteerde wat hij ervoor over had, haakte hij af. Ik vertelde dat de fiets van carbon was, waarop hij zei: ze maken toch maar van alles tegenwoordig.
Vandaar verder, vooral over de doorgaande wegen. Het laatste stuk naar Meißen vooral langs prima fietspaden op enkele meters van de Elbe. Overigens worden die bij afslagen en andere punten van belang weer bedekt met kinderkopjes.
Om half vijf krijg ik een lekke band, dit keer de voorband. Een stuk ijzer is erin binnen gedrongen. Na een half uurtje is het geklaard, maar heb ik pikzwarte handen van het remstof. Het fietspad langs de Elbe is een populaire plaats om te wandelen. Ik maak kennelijk een zelfredzame indruk, niemand vraagt of het gaat.
In Meißen zijn veel overnachtingsmogelijkheden, dus dat leek me goed einddoel voor vandaag. Vlak voor ik stad inrijd, ongeveer 6 uur n.m., kijk ik even in het boekje en het Hotel Burgkeller aan de Domplatz lijkt me wel wat. De Dom ligt echter op een hoog punt, ik moet dus even omrijden. Ondertussen zie ik wel een soort treintje naar boven gaan, maar rijd gewoon stoer om. Ik kom gemakkelijk op de goede hoogte, maar verder fietsen is onmogelijk met heel grote en onregelmatige kinderkoppen. Dus het laatste stuk loop ik. Als ik bij het Romatikhotel Burgkeller kom, is het helemaal vol. Ze hebben maar 10 kamers. Jammer, want het ziet er erg goed uit daar bij de Dom en de oude stadspoort. Echt een plaats om te onthouden. Dan maar weer helemaal naar beneden. Dan blijkt het treintje een soort lift te zijn zonder aparte vertrektijden en met zelfbediening.
De fiets past erin en zo ben ik snel weer beneden. Toen op weg naar de Marktplatz waar ik een hotel vond. Inmiddels is het bijna 7 uur, ze hebben een kamer en mijn fiets mag binnen staan, dus het ontbreken van Wi-Fi is geen breekpunt. Na een verkwikkende douche ga ik naar een restaurant op de markt. Prima eten en serveersters met goed gevulde dirndels, waarbij de ene een aandachttrekkende ster heeft laten tatoeëren op haar linker boezem. Jammer genoeg wordt de rechter ontsiert door een pleister.
Voor morgen wordt weer mooi najaarsweer voorspeld, maar daarna is het weer pet. Het is nog ongeveer 250 km naar Praag. Dus morgen moet ik nog maar een goede slag slaan. Dinsdag schijnt het echt beroerd te worden, de derde dag met regen dit jaar? Misschien dan maar een dagje niet fietsen. Het doel kan zijn Ústí of Litomerice. De terugreis had ik gedacht eerst van Praag naar Dresden met de trein. Dan Dresden zien en vervolgens van Dresden met de trein naar Arnhem.
Aan de overkant begint het met een fietspad maar dan moet ik een heel stuk op de gewone weg. Ergens heb ik de afslag naar de rechter oever gemist. Als ik op 80 km zit passeer ik de Tjechische grens.
Ik fiets een heel stuk op de doorgaande autoweg, die overigens niet heel erg druk is. Zo kom ik in de eerste stad, Decin, waar ik vrij gemakkelijk doorheen fiets. Dan kom ik op een fietspad, een geweldig en nieuw fietspad. Af en toe kom ik weer op de gewone weg, maar er is heel veel en heel goed fietspad. Ik had me er gelet op de ervaringen in Slowakije niet veel van voorgesteld. Maar hier wordt ik echt vrolijk van de inspanningen die de Tjechen hebben geleverd. Ik had al in het boekje gelezen dat ze vorderingen maken met de Elbe-route. Dat betekent niet dat er geen verrassingen zijn. Soms is de bewegwijzering niet helemaal duidelijk, maar dan helpt de GPS me: bij het kopen van het boekje krijg je een code waarmee je de route in je toestel kunt zetten als track. De juiste weg is met een paarse lijn aangegeven op het toestel. Als je daar niet meer opzit, zie je dat op het scherm. Heel handig. Verder zijn er diverse verrassingen, zoals dat je door een stroompje moet fietsen. Dat wordt aangegeven met 'Brod'. Soms zitten er ineens van die grote kinderkoppen tussen, maar dat was ik al in Duitsland gewend. Het grappigste was dat ik bij een stuk industrieterrein ineens een trapje op moest en vervolgens weer een trapje af en daarna door een heel nauw tunneltje moest. Maar hierna ging het weer over op fantastische fietspaden, vaak pal langs de Elbe.
Het doel vandaag was Litomerice, een wat grotere plaats waar ik hoop een redelijk hotel te vinden. De laatste vijf kilometer gaan deels over een zo verschrikkelijk slecht fietspad, dat ik bijna alle loftuitingen zou vergeten. Dit stuk is een paradijs voor veldrijders, maar de reiziger per ligfiets loopt er bijna op vast. Zo zout heb ik het zelfs niet in Duitsland gegeten, als scheelt het ook weer niet heel erg veel.
In Litomerice, vind ik hotel Roosevelt, gelegen aan de Rooseveltlaan (Rooseveltova). Dat klinkt weer vertrouwd Nederlands. Er hangt een wat typische etensgeur in het hotel, maar de kamer is prima, badkamer ook, de fiets kan in de garage en er is Wi-Fi.
Terwijl ik dit typ ben ik in afwachting van de maaltijd in het hotel en drink ik inmiddels mijn tweede Pilsner Urquel. Dat lijkt me een redelijk eerbetoon aan het volk der Tjechen, dat immers het 'pils' heeft uitgevonden (voor de kenners: bier van koude gisting of ondergisting).
Vervolgens een prima maaltijd met een soep van zwarte bonensoep en daarna een soort risotto met paddestoelen. Hiermee volg ik Sir Paul met zijn 'No meat on monday'. Alhoewel de Bratwurst van vanmiddag daar niet helemaal bij past.
De weerberichten zijn toch weer veranderd. Morgen blijft het droog, de regen komt daarna. Dus ga ik morgen proberen in Praag aan te komen.
Dinsdag15 oktober 2013
Litomerice - Praag 106 km
Droog, bewolkt
De weermannen zijn het niet met elkaar eens. Eergisteren werd voor vandaag regen voorspeld, gisteren dat het droog zou zijn. En nu zegt de ene weerman dat het eerst droog blijft en daarna gaat regenen. Een andere weerman zegt dat het de hele dag zal regenen. Kennelijk is het met weermannen net als met economen: de helft heeft gelijk, maar je weet nooit welke helft. Als ik wakker wordt is de weg nat, maar verder lijkt het droog. Het meisje van het hotel denkt ook aan regen voor vandaag. Toch waag ik het er maar op. Ik ben de straat nog niet op of het begint al te miezeren. Maar het zet niet door en ik begin om de doorgaande weg om een stuk onverhard fietspad te mijden. Het schiet lekker op.
Wat mij al de hele tijd, vooral in Tjechië opvalt is de doordringende lucht die er in de dorpjes hangt: volgens mij stoken ze nog steenkool!
Na ongeveer 30 km krijg ik weer een prachtig fietspad op maar 1 meter van de Elbe. Dit duurt ongeveer 15 km. Ook in Tsjechië zijn er vrij veel fietsers en wandelaars op de fietspaden. De mensen zijn hier opvallend veel vriendelijker dan in Oost-Duitsland. Daarna komen weer wat gewone fietspaden en dan een verrassing. Ik moet een riviertje oversteken en zie geen brug. Alleen 2 hele grote pijpen die hoog boven de Elbe liggen, zeker 4 meter. Er gaat een trap naar toe en ik klim naar boven. Inderdaad, je kunt er langs. Dus eerst de bepakking naar boven en daarna de fiets. Je zult maar met een elektrische fiets van 30 kg onderweg zijn! Na deze hindernis gaat het weer een tijd goed. Dan loop ik vast op een afgesloten weg. Toch maar proberen, het asfalt ziet er nog helemaal nieuw uit. Een stuk verder blijkt dat het nog aan het aanleggen zijn. Gelukkig kan ik er langs lopen. Vervolgens verder tot een voorstadje van Praag. Ik loop een steile berg op en wordt aangesproken door overjarige hippie en een gewone meneer, respectievelijk uit Californië en Canada. Ze zijn erg geïnteresseerd in de fiets. Is hij van plastic? [neen, van carbon] en waar zitten de trappers [helemaal vooraan]. Er is veel bewondering voor de tocht die ik in 8 dagen aflegde. Na een waarschuwing [voorzichtig, ze zijn geen fietsen gewend] ga ik verder. Aan de hand van de bewegwijzering zou het nog 7 km moeten zijn. Zes km verder is het ineens 4 km en nog 2 km verder is het 11 km. Toch rijd ik volgens de GPS richting Praag. In Praag moet ik eerst enkele bruggen over en dan in een park door een tunnel, maar die is wegens werkzaamheden gesloten. Een vriendelijke heer wijst me omstandig de weg, die ik al lang had gezien op de GPS. Na 5 minuten rijd ik weer verder, door een prachtig park. Ik zie opvallend veel vrouwen met een kinderwagen, onderweg langs de Elbe overigens ook. Het is inmiddels half twee geworden.
Ik kom over een brug het centrum in en het valt me gelijk op, wat een dure winkels: Cartier, Burberry's, Mont Blanc, Gucci, Hermès etc. Op een plein is een enorme mensenmassa rondom allerlei straatartiesten. Op een plein verder, het Oude Stadsplein, zit het toeristenbureau naast de beroemde klok met het prachtige uurwerk. De vorige keer dat ik het zag was het plein leeg en de huizen eromheen grijs. Dat was in 1981, voor de val van de muur. Nu was alles kleurrijk aan het hele plein en er stonden vele honderden mensen te wachten op het klokkenspel. Er is bijna geen doorkomen aan met de fiets. Zo druk als hier heb ik het in andere wereldsteden niet gezien. En allemaal toeristen die elkaar en de stad fotograferen.
Bij het toeristenbureau vraag ik om een hotel vlak bij het station. Een niet al te vriendelijke mevrouw zoekt via Booking.com en geeft wat advies. Ik weet nu in ieder geval waar ik ongeveer moet zoeken. Het is al tegen kwart voor vier als ik op mijn kamer ben. Ik heb de hele dag nog een koffie gehad en geen lunch. Dus eerst maar eens een Chinees hapje nemen in een restaurant onder het hotel.
Pas na 6 uur, als ik al een treinkaartje heb gekocht voor donderdag, begint het te regenen. Dus heb ik goed gegokt door toch te gaan fietsen vandaag.
Nabeschouwing
Ondanks enkele dagen slecht weer, heb ik toch nog behoorlijke afstanden kunnen maken. Als je graag rustig wilt fietsen over een uitgestippeld traject, zijn de routes van Bikeline ideaal. Maar op die routes door Duitsland is een ligfiets niet altijd handig en al helemaal niet als er racebandjes zijn gemonteerd. Voor de Donauroute geldt dit overigens niet, die kun je daarmee goed afleggen tot Bratislava en met wat meer moeite tot Boedapest. Daarna schijnt het veel moeilijker te worden. Brede banden hebben toch wel de voorkeur en zelfs voor een gewone fiets valt wat te zeggen. Maar de meeste mensen met dat soort fietsen leggen maar 60 tot 80 per dag af, zo vertelde een van de herbergiers. Om die redenen heb ik vrij vaak zelf ter plaatse een weg gezocht. Verder was het fietsen onder minder ideale omstandigheden toch wel een aanslag op het materiaal, dat steeds meer bijgeluiden produceerde en minder soepel werkte. Het fijngevoelige materiaal heeft natuurlijk wel af en toe wat onderhoud nodig.
Wat de GPS betreft, ik had de functie energiebesparing aan gezet. Na 15 seconden valt het beeld dan uit. Om het beeld weer te activeren moet je op mijn toestel een klein knopje indrukken en dat gaat niet handig met handschoenen aan. Achteraf bedacht ik pas dat ik de energiebesparing rustig uit had kunnen zetten en handschoenen aan had kunnen doen. Ik had ruim voldoende oplaadbare batterijen bij me. Inmiddels ben ik ervan overtuigd dat op een GPS een track vaak handiger is dan het maken van een route.
Mijn kleding was gemaakt van polyester, wat gemakkelijk droogt als je het hebt gewassen. Maar in het najaar heb wel een verwarmingsradiator op de kamer of badkamer nodig, anders is het de volgende dag niet droog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten