maandag 4 december 2006

Fluitje


Voor het krijgen van contact met medeweggebruikers bestaan meerdere mogelijkheden. Het meest elegant is een fietsbel. Maar daarmee bereik je niet iedereen. Daarover later meer. Dan kun je nog altijd roepen. Daarmee heb je veel mogelijkheden, varierend van "Héééé!!!!" tot "Goedemorgen dames". Dat laatste als je niet veel haast hebt, vooral ook met succes te gebruiken bij jongens.

Maar de meeste mogelijkheden biedt een scheidsrechtersfluitje aan een touwtje. Het instrumentje is erg licht (enkele grammen), goedkoop en biedt een enorm bereik (vele tientallen meters, ook tegen de wind in) waarmee je zelfs automobilisten kunt alarmeren. En je kunt er in tegenstelling tot toeters, bellen en dergelijke ook veel emotie in kwijt.

Nadeel is dat niet iedereen direct denkt aan een fietser. Maar als je degene die je hebt bereikt eenmaal hebt gealarmeerd, is die doorgaans gevoeliger voor het ontvangen van een belsignaal.


Toen ik korte tijd wat later dan gebruikelijk naar een cursus ging, moest ik heel wat scholieren passeren. Je moet dan kiezen tussen langzaam laveren of met volle vaart er tegen aan. Vooral bij dat laatste helpt een fluitje enorm. En het blijkt dat scholieren prima te conditioneren zijn. Na twee ochtenden stoven ze aan de kant bij het horen van een fluitje, terwijl ze zich van bellen doorgaans niets aantrekken. Dat komt ook omdat het rijden met een wiel in berm, wat de eerste dagen regelmatig even moet, met een vervaarlijk lawaai gepaard gaat.

Geen opmerkingen: